Wat zien we wel en wat zien we niet? Wat krijgen we te zien in het donker, en wat zien we als onze ogen het niet doen? Over Caecitas, Caritas en Anima, over blindheid, liefde en de hart/ziel. Over zieners, derde ogen, macht en wijsheid. Maar wat dan? Kom dat zien!
Dit jaar is medusa’s world weer van de partij, zij brengen dit keer iets tot leven wat ze nog niet eerder hebben gedaan. Het zal een filmisch geheel worden. Voor sommigen spannend, voor anderen betoverend en rustgevend.
Er wordt een Grote Tocht gemaakt. Een groep mensen trekt door een woestenij, dorre woestijngrond moeten we er maar bij bedenken. Hun leider wordt met handen gedragen en kijkt uit over de wereld. Wat ziet hij? Waar ligt zijn reikwijdte, zijn hart, zijn zielenkracht?
Wie luisteren naar hem? Wie voeren zijn wensen en bevelen uit, wie bloeden voor hem, wie offeren aan hem, wie bespeelt en commandeert hij, of diepzinniger nog: waar zit hij zelf aan vast? Alles lijkt omkeerbaar, kantelbaar. Iets wat vast lijkt te staan als waarheid, kan zo maar een luchtkasteel zijn. Het raderwerk van een systeem vereist verbinding alom; wie zich verbindt, is in voor een reis, een reis door de wereld, door zich zelf en door de raderen van een systeem. En het zand? Hoezo de woestijn die we erbij dienen te bedenken? Omdat zand in de raderen kan leiden tot ommekeer. Tot verandering. Tot nieuw leven.
Iedereen heeft wat in te brengen, van energie, liefde tot daadkracht. Van zorg, durf en pracht. Rollen van kracht en zachtheid, rollen van heersen en zorgen, rollen van mannen en vrouwen krieoelen als slangen door deze snakepit van een parade. Een parade vol symboliek, betekenisvorming, en ervaring. Kijk, zoek naar vragen en antwoorden, laat Caecitas een spiegel zijn, een venster naar kennis en wijsheid. Want zien, doen we niet enkel met onze ogen. Ook met ons hart, en onze ziel.
